News

Unë kam lindur në Shkup, kam mbaruar Fakultetin Ekonomik në Shkup. Pasi mbarova arsimin e lartë, u punësova në një kompani nga Beogradi për të cilën punoja online.

E dua shumë punën. Të qenit i pavarur më bën të lumtur dhe fakti që punoj nga shtëpia më bën veçanërisht të lumtur. Gjatë ditës kam maksimumi 5 orë pune, ndërsa pjesën tjetër jam i lirë.

Paga që marr më lejon të jem i lirë, të eci, të vesh gardërobë të markës, të shkoj në pushime dhe fundjavë të shtrenjta dhe luksoze.

Pas punës, si gjithë të rinjtë, dua të dal në ndonjë kafene urbane, të më shohin dhe të pushoj e të shijoj shijen e verës më të mirë. Më pëlqen të pi verë. Pastaj shkoj në shtëpi, pushoj, përgatitem për ditën e re të punës.

Në fundjavë, dua të pushoj në një qendër spa, ose të bëj pazar në një kryeqytet evropian. Disa do të thoshin ‘hej, ajo jeton me 200 në orë’, por jo gjithçka është ashtu siç duket.

Unë kam nevojë vetëm për një djalë në jetën time. Por jo çdo! Kam nevojë për një djalë që do të dojë të ecë, një djalë që do të jetë në gjendje të sigurojë veten dhe gjithashtu të më sigurojë një jetë më të mirë, dikë me të cilin mund të shkoj për drekë, darkë, dikë me të cilin mund të eci në Budapest, Vjenë, dikush me të cilin mund të thithim ajrin e pastër alpin së bashku, dikush me të cilin mund të eci në Dubai, Marok, Egjipt

Ishte një që mund ta bënte të mundur për mua. Ne u pamë për gati 8 muaj, ai ishte një njeri i krijuar për mua. Ai më shikoi si një princeshë. Atë që doja unë, donte edhe ai. Kemi shëtitur, kemi bërë pazar së bashku, kemi vizituar kryeqytetet më të bukura evropiane në vetëm katër muaj.

Por pas një periudhe të caktuar djalit që ishte biznesmen gjërat shkuan keq, humbi një shumë të madhe parash, pas së cilës u tërhoq nga biznesi dhe vendosi të pushonte një muaj për të parë se çfarë do të bënte më pas me veten.

Gjatë asaj periudhe është konsumuar edhe më shumë. Pavarësisht se unë nuk isha gruaja e tij, por e dashura e tij, ishte ai që pagoi apartamentin ku jetoj, sepse në një farë mënyre u shpërngul për të jetuar me mua.

Nuk kaluan më pak se tre javë dhe djali, përveçse flinte dhe shikonte futboll me miqtë e tij, nuk kishte asnjë vizion se çfarë të bënte më pas në jetë. Nuk e kishte idenë, as nuk u përpoq të ngrinte gishtin që ne të kishim një jetë më të mirë.

Një situatë e tillë ftoi marrëdhëniet tona, pas së cilës u ndamë. Nuk mund të jetoja me dikë që nuk di të ruaj atë për të cilën luftoi gjatë gjithë jetës së tij.

Djaloshi humbi fjalë për fjalë gjithçka dhe më ul. A duhej të isha unë ai që i paguante faturat për pjesën tjetër të jetës së tij? A duhet të jem unë ai që do t’i jap atij një jetë më të mirë?

Jo i dashur. Nuk më pëlqejnë këto lloje! Dua një burrë që të dijë se çfarë do në jetë, të luftojë për të aq fort sa do të luftojë për të më dhënë një jetë më të mirë!